Paryskie katakumby zostały otwarte pod koniec XVIII wieku, podziemny cmentarz stał się niewielką atrakcją turystyczną od początku XIX wieku, a od 1874 roku jest regularnie udostępniany zwiedzającym. Po incydencie wandalizmu, we wrześniu 2009 roku cmentarz został zamknięty dla zwiedzających i ponownie otwarty 19 grudnia tego samego roku. Oficjalną nazwą katakumb jest l'Ossuaire Municipal, jak pokazano na mapie katakumb w Paryżu. Chociaż cmentarz ten obejmuje jedynie niewielki odcinek podziemnych tuneli składających się z "les carrières de Paris" ("paryskich kamieniołomów"), Paryżanie dziś często nazywają całą sieć tuneli "katakumbami".

 

Katakumby w pierwszych latach ich istnienia były głównie składowiskiem kości, ale następca Guillaumot z 1810 r., Louis-Étienne Héricart de Thury, nadzorował renowacje, które przekształciły podziemne jaskinie w prawdziwą i godną uwagi sepulturę na równi z każdym mauzoleum pokazanym na paryskiej mapie katakumb. Oprócz ukierunkowania układu czaszek i kości udowych na konfigurację widzianą w dzisiejszych katakumbach, wykorzystał te nagrobki i dekoracje cmentarne, które mógł znaleźć (wiele z nich zniknęło po rewolucji 1789 r.), aby uzupełnić ściany z kości.

 

Wejście do Catacombs znajduje się w zachodnim pawilonie Paryża, dawnej bramie miejskiej Barrière d'Enfer. Po zejściu po wąskich, spiralnych, kamiennych schodach o długości 19 metrów do ciemności i ciszy przełamanej jedynie gąszczem ukrytego akweduktu kierującego lokalne źródła z dala od terenu, a także po przejściu przez długą (ok. 1,5 km) i skręcającą się salę z zamarzniętego kamienia, jak wspomina paryska mapa katakumb, zwiedzający odnajdują się przed rzeźbą, która istniała od czasów zanim ta część kopalni stała się ossuarium, modelem twierdzy France Port-Mahon, stworzonej przez byłego inspektora kamieniołomu. Wkrótce potem odnajdują się przed kamiennym portalem, wejściem do ossuarium, z napisem Arrête. C'est ici l'empire de la Mort ("Stać. To jest Imperium Umarłych").